- Manuel Tanoira é un deses galegos que un día decidiron partir, polos motivos que fose, e que agora volveron á súa terra traendo de volta todo o coñecemento adquirido. Para iso contou co apoio do programa ao retorno emprendedor promovido pola Xunta de Galicia
A de Manuel Tanoira é unha historia moderna con tinguiduras daquela Galicia añeja, con sabor a campo e a verde e que se pinta na memoria en branco e negro. Un relato que mestura a nosa terra con América, como non, de ida e de volta, e que resulta, polo menos, moi curioso.
Porque a vida de Manuel, arquitecto, apenas 38 anos, une lugares tan dispares como Vilagarcía, Valencia, Colombia ou Cuntis. Universos que poden resultar moi diferentes, pero que cobran sentido no devir da novela.
Vaiamos por partes.
“Son de Vilagarcía e funme a estudar fóra, a Valencia . Ao terminar decidín viaxar”, trata de resumir Manuel mentres que sobe e baixa polo fío condutor punteando detalles del pasado. Alí, na capital do Turia, aparece a súa noiva, hoxe a súa muller, Carolina Castillou, colombiana.
“Fómonos a Bogotá, onde ela tiña á súa familia. Queríame ir alí porque era un lugar de oportunidades; un bo sitio para empezar, para ir, para aprender, para que o salto cultural fose máis enriquecedor”, continúa Manuel aglutinando pinceladas.
Foron “6 anos moi felices”. Os que van do 12 ao 18. Un período de aprendizaxe: os estudos, os primeiros traballos, o que un quere da súa vida. E nese querer ou non querer xorde a pregunta ineludible para calquera emigrado, por moi ben que lle vaian as cousas alá fóra: dónde continuar o resto do camiño.
“En ese momento decidimos que queriamos volver; a Europa, a España e a Galicia”. Porque a terra tira, si. Éa morriña universal que todo o comprende. “Pero tamén porque entendiamos que aquí dispuñamos de certas oportunidades. Soy arquitecto e dedicámonos á rehabilitación e sustentabilidade, e entendiamos que Galicia é un lugar moi apropiado”, expón convencido.
“Recuperar todo ese patrimonio e devolvelo á vida”
Motivos e argumentos non lle faltan: a historia; a riqueza patrimonial da nosa terra; os problemas de envellecemento; as posibilidades do rural. “Todo isto vai en paralelo a unha arquitectura vernácula por rehabilitar”, razoa. Unha conxunción de factores que facían de leste un “momento interesante para unha proposta como esta”; para “tentar recuperar todo ese patrimonio e devolvelo á vida”.
E así, case sen querelo, ou talvez desexándoo moitísimo, nace Brota Arquitectura; unha proposta que aúna a rehabilitación, a sustentabilidade e o benestar, e á que non dubidou en sumarse Carolina, psicóloga de profesión, coñecedora dos desexos de confort do ser humano, vinculados éstos, como si non, ao fogar, á edificación, a esa arquitectura sustentable.
“Buscamos restablecer estruturas arquitectónicas para conseguir que os usuarios sentan cómodos e identificados”, resume Manuel. Un proxecto para o que contou co apoio do programa de retorno emprendedor que cada ano promove o goberno galego, precisamente para iso, para facilitar a volta a casa de todos aqueles que un día tiveron que partir, ofrecendo importantes apoios económicos para a implantación de novos negocios.
Máis calidade de vida
“No seu momento fomos ao seu fogar e agora estamos no meu”, prosegue Manuel, tirando de recordos e de vida. Tamén na época de l Covid. Un tempo de pandemia que non fixo senón reforzar que “aquela intuición que tiñamos non estaba tan desencaminada”. “A xente busca agora contornas máis accesibles, contar coa súa oficina no rural…”, razoa, tratando de “achegar desde a arquitectura unha proposta de valor” para que o usuario senta “cómodo e identificado”.
Cóntao desde Galicia, dacabalo entre Cuntis, onde vive na casa familiar rehabilitadea -como non-, e Villagarcía, onde traballa. A terra onde naceu e da que agora goza, con Carolina, diso que demos en chamar ‘calidade de vida’. Máis tempo para un e para os seus; máis seguridade; máis proximidade. Ou o que vén ser o principio e o fin de todo: máis Galicia.