- Antía Torrado naceu en Catoira, paso previo cara a Ourense. A vida, logo, ía levar ata Taiwan pero acabou en Buenos Aires, onde coñeceu ao que hoxe é o seu marido, David. Hoxe viven en Galicia, onde ela cursa un máster grazas a unha bolsa BEME do goberno autonómico
Coñecen aquilo do efecto bolboreta? O aleteo dunha desas criaturas pode provocar un tsunami alén do mundo, aínda que, por suposto, non o saibamos. Ou aquel soado discursou de Steve Jobs na Universidade de Stanford? “Non podes conectar os puntos cara a adiante, só podes facelo cara atrás. Así que tes que confiar en que os puntos se conectarán algunha vez no futuro”.
Al goasí valería para resumir a historia de Antía Torrado. Porque un terremoto en Taiwan pode derivar en que unha galega de Catoira case en Buenos Aires cun arxentino, previo camiño de volta á nosa terra. Os puntos, iso si, só cobran sentido cara atrás, desde a perspectiva que dá o futuro do pasado. Steve Jobs, como non, tiña razón.
“Nacín en Catoira , pero cando era pequeniña mudámonos a Ourense. Aquí estudei turismo, e en terceiro de carreira (2015) funme de erasmus a Alemaña. Cando estaba alí, solicitei unha bolsa do Banco Santander para outro ano máis no estranxeiro. A idea era irme a Taiwan , pero houbo un terremoto e caeuse a opción. As alternativas eran Arxentina ou Bolivia”, resume Antía desde o presente , cos puntos xa unidos hai tempo.
Ao final, escolleu Arxentina, onde trasladouse en 2016 con esa bolsa do Santander para cursar alí a súa tese sobre o ‘Desarrollo turístico dos poboados mapuches’. Unha patria irmá, onde os españois son ‘galegos’, e onde as percepcións, bolseira e estudante, son moi distintas ás que vivirá máis tarde, xa casada. E todo comezou con aquel terremoto grao 6 que zarandeou Taiwan en metade dunha noite de inverno.
Misións cambioulle a vida
Pero non adiantemos acontecementos. Seguimos na Ouniversidad de Kilmer, Buenos Aires, onde Antía comparte habitación cunha amiga colombiana. Un día calquera dun mes calquera, como fan os universitarios, toman un café mentres que proxectan plans de futuro. Do inmediato. Cousas que facer nesa época. Por exemplo, coñecer Misións: o misterio daquela selva húmida e salvaxe, as cataratas do Iguazú… E mentres que a imaxinación fai o seu traballo e dispárase, alguén se vira: “Eu son de Misións. Podo facervos de guía”. É David, hoxe o seu marido. Lembran aquilo de unir os puntos?
“Coñecín á miña parella, volvín a España, presentei a tese, e volvinme para Arxentina”, resume Antía con exquisita sinxeleza avanzando dunha plumada sobre os seguintes meses da súa vida. Unha Arxentina moi distinta á que viviu como estudante; a Arxentina real, non a da nube dunha bolsa.
A de levantarse ás 5 da mañá para poder chegar a traballar tras dúas horas como unha “sardinita” no autobús. A de ir cun spray pementa e un coitelo no bolso. A das manifestacións que cortan a rúa. A dos ladróns que se abalanzan sobre o bus, baixan a xanela e róubanche o teléfono deixándoche, literalmente, coa palabra naboca . A de un certo toque de racismo: “A mí cobrábanme 100 pesos por un quilo de bananas, e na mesma frutería, a David pedíanlle 30”.
Pero a vida, ás veces, é iso: superar as probas e os retos, avanzar cara ao futuro, que é hoxe e que é mañá. Non renderse… E contar sempre cun comodín, polo si ou polo non. “Falámolo antes de saír. OK, ímonos, pero si non me adapto, vólvome”, detalla Andía, mentres que explica que, a final de contas, o lóxico era probar en Arxentina. “El traballaba na Prefectura, que é como a Garda Civil aquí. Tiña un traballo estable, funcionario”. E esa estabilidade arrimou o ascua cara a Arxentina.
Mentres tanto, Antía comeza a trabajar nun hotel dunha cadea española en Buenos Aires. Pero o choque de realidade acentúase: “Non é só a seguridade, senón a desvalorización monetaria e de capacidade económica. Os aumentos salariais que pensabas que ías ter, non os tes. O davaliación é moi alta. Un mes cobras 300 dólares, ao outro 250…. Empezas a perder o control da túa vida a nivel económico e social”.
A bolsa BEME e a volta a casa
Un escenario que se agrava en 2019 , ano no que Antía xa pedira unha BEME, unha desas bolsas que o Goberno galego promove para facilitar a volta a casa dos fillos e os netos da diáspora. “Entón complicouse porque me faltaba documentación, así que esperamos ao 2020”, detalla.
Ese ano de marxe, no entanto, resultou providencial. Xa saben, outra vez hai que unir o puntos cara atrás. “Grazas a iso puidemos vender o coche, a moto, traballar na homologación de títulos de David. Ao final, chegamos en setembro deste ano e xa puido matricularse en FP e comezar os seus estudos aquí”, prosegue Antía o seu relato.
E aínda hai máis. Unha voda exprés en outubro do 19 para poder adiantar os trámites de inscrición do matrimonio no consulado. “Casamos no único rexistro civil dispoñible que había no noso barrio. Si a miña nai veme morre…”, lembra con humor Antía.
Faio desde Ourense, onde cursa un MBA en xestión empresarial do deporte. Un máster ao que chegou cargada de razóns: “Contactei a través de Linkedin con xente que o estaba cursando e deume moi bo feedback”. E, ademais, no principio do ano observou como unha revista americana da Universidade de Ohio situábao entre os mellores másteres do mundo en xestión empresarial e do deporte. Xa non había dúbidas.
Antía mira cara atrás cos puntos enlazados, polo menos até agora. Desterrou aquela marabillosa “súper morriña” de Arxentina ou del Erasmus en Alemaña, onde vivía nun edificio no que todos eran hindúes menos ela e outro galego, co que se coordinaba para recibir unha caixa de comida cada mes. “Espertábame e dicía, ‘que ganas teño de comerme unha empanada de zamburiñas’”.
Xa non. Igual que tamén puxo fin a aquela “outra realidade”. A de non poder saír soa sen riscos; a de ter ir ao banco entre susurros; a de ter preocupacións máis propias das ciencias económicas que do vivir. “A David sempre lle digo: aquí, si vas pola rúa e pregúntaslle a calquera a canto cotiza o dólar ou que é a inflación, a maioría non ten nin idea”. Polo menos por agora. E que dure.